Ik ben parttime dyslectisch. Dat wil zeggen, als ik te lang achter het beeldscherm zit, kan ik lef, lof en laf soms makkelijker door elkaar halen.
Als ik een nacht heb doorgeschreven vanwege een tsunami aan inspiratie, haal ik soms ook de betekenis ervan door elkaar. En als ik een wijntje te snel achterover heb geklokt, word ik licht dialectisch. Dan bedenk ik geheel nieuwe woorden en betekenissen.
Het heeft me nooit in de weg gezeten. Tot vandaag. Toen ik in mijn haast het kenteken van de leenauto verkeerd intoetste bij de parkeermeter. Die 2 letters verschil kost me 60 euro.
Beetje laf dat de lefgozer van een parkeerbeheerder enkel op het beeldscherm van zijn portable tuurde. Anders had hij mijn betaalbewijs op het dashboard gezien. Lof voor dit fuck-bedrijf als de boete alsnog wordt ingetrokken na mijn bezwaarschrift. Of liever nog daarvoor.
PS: Bezwaarschrift is toegekend! Jihoe.
Soms zit geluk in een klein hoekje. En als je niet oplet, is het verdwenen. Dit kleine geluk – en soms onhandig ongeluk – zíen, is de kunst van gelukkig zijn.
