Buspassagier

Laat mij die bus maar rijden, riep ik een kwartier geleden nog heldhaftig. Inmiddels zie ik dat héél anders en wilde ik dat ik mijn grote, stoere mond had gehouden.

Mijn partner en ik staan bij de garage en halen de bus van zijn vader op. Het is een oudje. Niet mijn schoonvader, maar de bus. Een ietwat gammel ding dat bij iedere bocht rammelt, kraakt en piept. Het zou me niets verbazen als ik halverwege een onderdeel verlies. Ook de versnellingsbak is een ruim begrip. Wanneer hij in z’n drie zit, is er evenveel speling als wanneer hij in z’n vrij staat. Maar dat is juist de charme van deze ‘viervoeter’. Hoog op de weg laait een stoer gevoel in me op. Vrouwenpowerrr!

Ik rijd ter hoogte van het vliegveld richting De Cocksdorp als ik me wezenloos schrik.

“AAAH! AAAAAAAAHHH! AAAAH!!”, gil ik. Het is het enige wat ik kan uitbrengen. Ik beland nog net niet in de berm. Aan een onzichtbaar draadje komt een gigantische – nee écht een GIGANTISCHE – spin abseilend naar beneden. Pal voor mijn neus, links van het stuur. Zijn spanwijdte is gelijk aan mijn duim.

Al weet ik rationeel dat spinnen niks doen en ongevaarlijk zijn, ik vind ze doodeng. Door het gehobbel van de bus zwiept het beest hypnotiserend heen en weer voor mijn gezicht. Ik kraam alleen nog klinkers uit, in alle hoge toonsoorten. Niemand zou kunnen vermoeden wat er binnenin deze voorbijrijdende klepperkast gaande is. Hooguit de bumperklever achter me vanwege mijn plotselinge geslinger.

In de paar seconden voordat er acht dikke, zwarte, harige poten op mij neer zullen strijken, passeren enkele opties vliegensvlug de revue: van mijn lief bellen om te wisselen van voertuig. Tot eruit springen en heel hard wegrennen.

De spin glijdt verder naar beneden, rakelings langs het stuur. Door op mijn rechterbil te zitten, voorkom ik dat hij op mijn been landt. Mijn linkervoet til ik hoog op, want stel je voor dat ie via mijn voet alsnog op mijn schoot komt zitten! Dan verdwijnt hij uit beeld, wat zo mogelijk nóg enger is. Hijgend mis ik daardoor de afslag en zit ik nog langer met hem opgescheept.

Eindelijk komt dan onze vertrouwde oprijlaan in beeld. Mijn lief staat me op te wachten en vraagt zich waarschijnlijk af waar ik blijf. Eenmaal thuis weet ik niet hoe snel ik uit de auto moet springen.

“Wat is er?”, vraagt hij geschrokken.

“Zit ie op mij? Zie je een spin?”, herhaal ik al springend en wapperend met mijn armen.

Na een grondige inspectie ga ik het huis in. Maar onder de douche komt deze held op sokken pas weer tot rust. Levensgevaarlijk zo’n oud busje!

Met de laptop onder de arm reist Esmir geregeld tussen hartje Amsterdam en Texel. In het buitengebied van De Cocksdorp, waar haar partner woont, vindt ze de rust om te schrijven. Onlangs publiceerde ze haar tweede boek ReisLust. Op deze plek om de week haar Texelse belevenissen.