Uit eten in ons lievelingsrestaurant, dat is wat we hadden gepland voor Valentijnsdag. Alleen blijkt dat niet het enige.
Na een vroeg ritje naar school in Den Burg loop ik nietsvermoedend het schelpenpad weer op. Plotseling maakt mijn hart een sprongetje. Alle lichten binnen zijn uit. Op tafel branden kaarsjes met in het midden een groot cadeau. Ik schrik ervan. Had het totaal niet verwacht. Op datzelfde moment weet ik: oh néé, ik heb een fout gemaakt. Een hele gróte vergissing en het is niet meer terug te draaien. Niet alleen is het vandaag Valentijnsdag. Het is ook ons jubileum, althans volgens hem. Ik heb de teller op 21 februari staan. Hoe kan ik dit nou zijn vergeten? En waarom heeft hij niet even een balletje opgegooid? De fles wijn plus paaseitjes uit de supermarkt die ik voor hem heb, staan nu al in schil contrast met zijn actie. En juist ik ben degene die er altijd op hamert dat dit soort belangrijke data niet ongemerkt voorbij mogen gaan!
Met waterige oogjes van ontroering, maar ook uit schuldgevoel haal ik het inpakpapier eraf. Er komt een sjieke verpakking tevoorschijn. Zo eentje waarvan je weet dat wát erin zit heel veel geld heeft gekost. Mijn partner kijkt me verwachtingsvol aan. Ietwat ongemakkelijk til ik het deksel op en zie prachtig, zwart kant.
Dolgelukkig wil ik hem in de armen springen en zeggen hoe belangrijk hij wel niet voor me is. Maar ik kan het niet.
“Liefje het spijt me zo verschrikkelijk”, zeg ik met dichtgeknepen keel. “Wat ik voor jou heb, valt in het niets bij jouw cadeau!” Met ingehouden snikken, plant ik mijn neus in zijn hals.
’s Middags ga ik opnieuw naar Den Burg. Als blijkt dat ik een uur te vroeg ben voor mijn afspraak grijp ik mijn kans. Ik koop een mooie ansichtkaart en begin aan een liefdesgedicht. Een uur later ligt er in het restaurant waar we ’s avonds eten mijn gedicht voor hem. Maar het is niet genoeg. Nog lang niet! Zonder nadenken schiet ik na het interview een bloemenzaakje binnen. Het is hier op en top Valentijnsdag. Niet te missen.
“Je bent de eerste die bloemen koopt voor haar mán”, zegt de bloemiste. Het zijn de juiste woorden op het juiste moment. Dan in hoog tempo naar huis.
“Wat mooi!”, zegt hij verrast. “Toch niet uit schuldgevoel, hè?” Hij kijkt me aan. Ik schudt van nee. Ik lach en verraad mezelf.
PS: De wijn en paaseitjes die ik ’s avonds laat pas durf te geven, vallen wonderlijk goed in de smaak. Weg schuldgevoel.
Met de laptop onder de arm reist Esmir geregeld tussen hartje Amsterdam en Texel. In het buitengebied van De Cocksdorp, waar haar partner woont, vindt ze de rust om te schrijven. Binnenkort verschijnt haar tweede roman. Op deze plek om de week haar Texelse belevenissen.
