Een spontane vastloper

Twee dagen niks

Weekend! En sinds lange tijd heb ik voor het eerst ook echt twee volle dagen vrij. Ik zit in het raamkozijn en denk na waar ik de komende 48 uur zin in heb. De afgelopen weken waren gevuld met signeersessies, optredens en presentaties rond mijn nieuwste roman ReisLust. Ik heb geen klagen hoor. Integendeel! Ik doe het met liefde. Maar óók met zweetoksels, klamme handen, gestotter en rode vlekken tot diep in mijn decolleté.

Een vastloper

Onder het genot van een wijntje en goede vrienden kan ik heel prima een anekdote vertellen. Maar zodra er een microfoon verwachtingsvol voor mijn gezicht wordt gehouden, krijg ik een loopneus en heb ik acuut moeite om goedlopende zinnen te formuleren. Of heb ik ineens last van een zenuwtrekje waardoor ik als een neuroot heel druk aan mijn haar moet friemelen. Als kijker of luisteraar heb je dat misschien niet direct in de gaten. Dat komt door mijn ratel-strategie: zodra ik een cameralens als een soort vuurwapen op me gericht zie, gaat de knop om en begin ik te ratelen als afleidingsmanoeuvre én om ‘stilvallen’ te voorkomen. Wanneer ik iets kan vasthouden, zit ik minder met mijn handen in het haar. Letterlijk en figuurlijk.

Spontaniteit

Vandaag hoeft er dus even helemaal niks. De zon schijnt. Vanaf 3-hoog kijk ik op de straat. Een Japanner met grote camera voor zijn buik kijkt om zich heen alsof hij iets kwijt is. Onze blikken kruisen elkaar. Ik zwaai naar hem. We glimlachen. Hij klikt met het toestel. Ik zwaai nog een keer en stuur een handkus door de lucht. Hij doet hetzelfde en loopt vervolgens door. Zonder omkijken of zoeken. En bij mij is er geen sprake van zenuwentrekjes voor de lens. Op veilige afstand is het makkelijk om spontaan te zijn.