Soms zit geluk in een klein hoekje. En als je niet goed oplet, is het verdwenen. Dit kleine geluk – en soms onhandig ongeluk – zíen, is de kunst van gelukkig zijn.
Mini-blog Klein Geluk
Fotoshoot voor reportage in Vriendin
Laatst kwam de crew van Vriendin langs voor een reportage over werkplekken. Het hele circus; collega-journalist voor het interview, visagiste, fotograaf. Doodeng maar ook zo leuk.
Waar ik normaal gesproken voornamelijk mailcontact heb, komen deze collega’s van Vriendin magazine nu bij mij over de vloer in Amsterdam City.
Opruimen dus. En iets lekkers voor bij de koffie halen. En een mooie tak kopen om de kale hoek in de woonkamer te pimpen.
Met twee minitaartjes (chocola en appel) en een jóekel van een tak met roze bloesem wurm ik me door het trappenhuis omhoog. De oude tak verdwijnt oneerbiedig in een vuilniszak. Uit protest laat ze een spoor van oude bloemblaadjes achter. Dan maar opnieuw stofzuigen.
Oeps, de hals van de vaas is te smal voor de nieuwe tak!
Met een aardappelschilmesje snijd ik het onderste en tevens dikste gedeelte eraf. Althans, dat is het plan. Misschien lukt het beter met een broodmes. Die blijkt zo bot als maar kan. Ik overweeg serieus om de elektrische decoupeerzaag uit de beautycase (gereedschapskist) van mijn vriend erbij te halen.
Drie minuten later is mijn lichaamstemperatuur gestegen, heb ik een schram in mijn hand en kan ik de nagel van mijn duim opnieuw gaan lakken. Maar… de tak staat prachtig!
Toch wel onwennig om als journalist vragen te beantwoorden in plaats van ze te stellen. Daarna werd ik door de visagiste onder handen genomen: plamuur, mascara, lipgloss en een krul in het haar. Aan dat professionele gefreubel aan mijn haar kan ik wel wennen.
Dan de camera. Een iets grotere obstakel. Dat het voelt of er een geweer op me gericht staat, negeer ik. Ik ben best kritisch (lees: onzeker) over mezelf en geen natuurtalent wat betreft foto’s. Hopelijk weet de fotograaf wat hij doet.
Hoe dan ook: ontzettend bedankt voor de gezellige ochtend lieve Ella Mae, Lisette en Ruud!
PS: Was ik toch bijna de chocolade- en appeltaart vergeten! Enne, mijn nagels niet meer opnieuw gelakt…En de volgende dag was de tak bruin – volgende keer dan toch die decoupeerzaag proberen? Toen de crew weer vertrokken was, snel nog wat selfies gemaakt. Want die leuke, nonchalante krul lukt mij never ever. Uitbuiten dus!
