Nooit had ze gedacht dat ze dit zou doen. Ze heeft het niet echt op bloot – met reden. Toch overwint Esmir haar schroom en besluit ze een naaktfoto te laten maken.
Eigenlijk ben ik preutser dan ik zou willen toegeven. Een jaar geleden ging ik voor het eerst met mijn vriend (wél een notoire naaktloper) mee naar de naaktcamping waar hij zo’n beetje is opgegroeid. Ik hoopte op die manier van mijn schroom af te komen. Het heeft zeker geholpen. Al begint een dagje sauna voor mij nog altijd met ‘inkomen’.
Dat komt doordat ik in het verleden dingen met mannen heb meegemaakt die mij in dit soort situaties over-alert maken. Voor de beeldvorming: mijn hockeycoach (toen een vertrouwenspersoon) zou mij na de wedstrijd thuisbrengen. Halverwege de autorit begon hij vrij dominant met me te flirten en stelde voor om in de bosjes te seksen.
Ik was 15, nog maagd en wilde dat voorlopig graag zo houden. Als verstijfd zat ik naast hem en durfde alleen nee te schudden en zijn hand af te weren. Mede hierdoor vertrouwde ik mannen een bepaalde periode niet en vond ik piemels maar enge dingen. Inmiddels kan ik kroonjuwelen gelukkig op waarde schatten, maar ik gok dat hier mijn aarzeling vandaan komt om mezelf letterlijk bloot te geven.
Regelmatig denk ik terug aan de naaktcamping en dat het niet alleen een overwinning was om mee te gaan, maar dat ik er zelfs van heb kunnen genieten terwijl ik poedelnaakt bij het zwembad zat. Toch lukt het me nog steeds niet helemaal om mijn #metoo-verleden achter me te laten – wat ik wel graag zou willen.
Artistiek naakt
Op de sportschool raak ik in gesprek met een man wat oudere man die fotograaf is. Zijn specialiteit: naaktfotografie. Ik sprak hem wel vaker, maar nog niet eerder over zijn vak en hoe hij met artistieke ogen (in plaats van lust) naar een naaktfotomodel kijkt. Aan het eind van ons leuke gesprek biedt hij me een gratis bloot-fotoshoot aan.
Maar al komt hij betrouwbaar over, mijn alarmbellen gaan allemaal tegelijk af. En dus sla ik zijn aanbod vriendelijk af. Toch heeft het gesprek een zaadje geplant. Want hoe zou het zijn om dit soort foto’s van mezelf te laten maken? Het speelt eigenlijk al een poosje door mijn hoofd om mijn lichaam, zoals dat nu is, vast te leggen.
Gewoon voor mezelf voor later, al doe ik er mijn vriend vast ook een plezier mee. Een fotoshoot in mijn blootje is natuurlijk de ultieme test: in hoeverre vertrouw ik mezelf om dit aan te durven? Daar ben ik eigenlijk nog het nieuwsgierigst naar.
Een paar dagen later google ik de naam van de fotograaf: jankarelkok.nl. Ik zie vooral naaktfoto’s in zwart/wit. Discreet en mooi belicht. Artistiek naakt, met gelukkig weinig open kruisjes en blote poezen. Zo’n subtiele foto zou ik ook wel van mezelf willen.
In de anonimiteit
Na vier maanden wikken en wegen (waarom ik het vooral niet moet doen), besluit ik de uitdaging aan te gaan. Maar voordat ik definitief ja zeg, wil ik precies weten wat ik kan verwachten. De eerstvolgende keer dat ik Jan-Karel op de sportschool aantref, vertelt hij me hoe een fotoshoot in z’n werk gaat en dat het model altijd bepaalt tot hoe ver ze wil gaan.
Op mijn beurt vertel ik hem over mijn aarzeling en de reden waarom. Hij is vol begrip, heeft ontzag voor mijn poging en benadrukt nogmaals dat ik te allen tijde de regie heb. Kijk, dat had ik nodig. Op naar een nieuwe, positieve bloot-ervaring.
Ik vertel niemand wat ik van plan ben, zelfs mijn vriend niet. Als de foto’s mooi zijn, geef ik ze cadeau voor zijn verjaardag. Bovendien wil ik dit avontuur in de anonimiteit en in mijn eentje aangaan. Zo voelt het des te meer als een persoonlijke overwinning als het gelukt is. Wat anderen ervan vinden, is voor mij bijzaak: ik doe dit voor mezelf.
Naarmate de dag van de fotoshoot nadert, vind ik het steeds spannender maar ook leuker worden. Bij wijze van inspiratie zoek ik op Instagram sexy modellenfoto’s. Dit zijn pas selfies! Ik zie mezelf nog niet echt in soortgelijke poses en reken daarom maar op de skills van de fotograaf en op zijn fotobewerkingsprogramma.
Hakken en lingerie
Met de dag neemt mijn zelfvertrouwen toe, en op de dag vóór de shoot zet ik de knop definitief om: kom maar op met die camera, ik zal mezelf eens van een heel andere kant laten zien! Ik screen mijn kledingkast op items die geschikt zijn om mee te nemen naar de set. Geen coltrui en hoodie, maar hakken, lingerie en andere doorkijkjes.
Qua hakken zit het wel goed, maar transparant en kant zijn nou niet echt woorden die mijn kledingstijl typeren… Misschien de hakken in combinatie met een wit overhemd van mijn vriend? Dan zie ik op de onderste plank de doos staan met sexyattributen voor een spannende avond met vriendlief. Bingo! Voor de spiegel volgt de generale repetitie in vol ornaat.
Als ik de volgende ochtend wakker word, voel ik me minder heldhaftig. Doe ik hier wel goed aan? De treinreis duurt een uur. Lang genoeg om de pijn en angst van vroeger weer te voelen. Wat als deze man toch kwaad wil?
Toch sein ik niemand in. Als ik afstem op mijn intuïtie, is er eigenlijk geen paniek. Het is voornamelijk onrust in mijn hoofd door de oude herinneringen, en die zeggen niks over de spannende plannen van vandaag.
“De treinreis duurt een uur. Lang genoeg om de pijn en angst van vroeger weer te voelen. Wat als deze man toch kwaad wil?”
Selfie 2.0 (of houd ik mezelf voor de gek?!)
De locatie van de fotoshoot blijkt een afgelegen bungalowpark, omgeven door rododendrons en hoge, oude bomen… oh hellup! Mijn hartslag en lichaamstemperatuur kruipen gestaag omhoog. Als er straks toch iets gebeurt wat ik niet wil, is er niemand die mij kan komen redden.
Maar omkeren durf ik niet, of beter gezegd: wíl ik niet. Ik ga dit doen, het komt goed. Mijn mantra: de rollen zijn omgekeerd, ik bepaal zélf tot hoe ver ik wil gaan. We beginnen gewoon met een portretfoto en daarna zien we wel.
Als ik later aan Marleen Derks, psycholoog en oprichter van Piekerpoli.nl, vraag waarom het zo eng is om jezelf (al dan niet letterlijk) bloot te geven, vertelt ze: “Het vergt lef om jezelf te laten zien, omdat het voorbij je eigen oordelen en die van de buitenwereld gaat.“
“Hoe meer je er diep van binnen op vertrouwt dat je de situatie aankan – wat er ook gebeurt – des te groter is je kans op een positieve uitkomst. En de mooiste kracht die je kunt laten zien is kwetsbaarheid, ongeacht de reacties van anderen.”
De woonkamer van de fotograaf is voor de gelegenheid omgetoverd tot fotostudio. Standaard procedure, verzekert hij me en zet water op voor thee. Achter een gordijn, dat uitkomt in zijn slaapkamer, kan ik me omkleden als ik zover ben.
Dit is opnieuw een moment waarop ik mezelf afvraag of ik dit wel wil doorzetten. Voor mij was het makkelijker geweest als we in een officiële fotostudio waren. Ik moet echt even omschakelen, omdat privé en professionaliteit hier letterlijk door elkaar lopen. In hoeverre hou ik mezelf voor de gek en lok ik een verkeerde situatie zelf uit?
Op dat moment stuurt mijn vriend toevallig een berichtje. Alsof hij het voelt: ‘hoe gaat ie schat?’ Dit contact is fijn. Mocht het hier uit de hand loopt, dan bel ik hem meteen.
Ik zet mijn sporttas op het bed en stal de kledingsets uit. Van keurig afgedekt (om te acclimatiseren) tot een catsuit met gatenpatroon. Met alleen blote schouders kom ik achter het gordijn vandaan.
Verkleedpartijtje
Er staan drie paraplu’s die licht verspreiden en er is een batterij aan camera’s, lenzen en statieven. Ik probeer me over te geven aan het oog van de camera en de fotograaf.
Maar ik ben niet op m’n gemak en dat zie je terug op de foto’s, die we even later op een computerscherm bekijken. Op beeld zie ik alles behalve een fotomodel. Eerder een meisje dat je schuchter aankijkt. Zo moet ik vroeger hebben gekeken. Maar dit is nu. Dit kan ik beter.
Poging twee. De fotograaf geeft instructies: “Sluit je ogen en stel je voor dat je op het strand zit. Je bent lekker loom van de zon. Adem diep in en blaas de lucht langzaam weer uit.” Dit helpt. En wat maakt het ook uit? De foto’s zijn digitaal, dus met één klik zijn ze verwijderd. En we hebben de hele middag nog, stel ik mezelf gerust, terwijl ik in gedachten op het strand op Ibiza lig.
Hij geeft aanwijzingen over hoe ik moet zitten en waar ik moet kijken. Die sturing is prettig. “Staar maar een beetje dromerig voor je uit”, zegt hij als ik mijn gebruikelijke selfie-smile opzet. “Draai je schouders iets naar mij. Zo ja. Rechtop en meer naar voren leunen.” Bij deze tweede serie zie je dat ik relaxter ben. Een foto liegt niet, ik bén ook meer op mijn gemak.
En dus verdwijn ik achter het gordijn voor een gewaagdere outfit: de cowgirl-look met cowboyhoed- en laarzen en minuscuul jurkje. Het voelt een beetje gek, als een verkleedpartijtje voor volwassenen. De humor van de situatie verdrijft mijn onzekerheid.
“Draai maar heen en weer alsof je voor de spiegel staat en je jezelf in een fantastische avondjurk ziet.” Ik schiet in de lach. De camera klikt. “Goed zo, blijf bewegen, handen door je haar. Je doet het goed.”
Net als Beyoncé
Langzaam maar zeker krijg ik het fotomodellengevoel te pakken. Ik krijg zelfs zin in mijn volgende outfit: de catsuit met gaten, zonder iets eronder. Je kunt dit, gewoon net als Beyoncé, pep ik mezelf op. “Tadaa”, roep ik en schuif het gordijn theatraal opzij. De fotograaf lacht even maar schakelt snel over op zijn professionele blik.
Als de camera op me afgevuurd wordt, voel ik me behoorlijk naakt, maar hij coacht me op een aangename manier door de sessie. Eerst sta ik met mijn rug naar hem toe, dan recht in de camera met mijn handen voor mijn borsten en zittend op een krukje met mijn benen over elkaar. De camera klikt als een duizendknaller. Ik voel de kick: I am doing it!
Als het resultaat ook nog eens meevalt (lees: best sexy), heb ik de smaak te pakken en duik ik weer achter het magische gordijn. Nu alleen stiletto’s en string. Met mijn handen voor mijn borsten kom ik tevoorschijn. De fotograaf verblikt of verbloost niet. “Geef me eens een arrogante blik? Zo ja, hou dit vast. Je elleboog iets naar achteren.”
Ik merk dat ik moe word, maar wil nog één keer alles geven. En dus draai, spring, loens en lach ik volop in de camera. “Doe je armen nog eens door je haar en probeer iets naar achteren te buigen? Natuurtalentje!” En dan: “Wil je in Eva-kostuum?” Ik schud mijn hoofd, ik hou de (onder)broek aan. Geen poes op de gevoelige plaat.
Mentale overwinning
Opgelucht, gaar en dolblij zit ik vier uur later weer in de trein. Zonder nieuwe #me-too-situatie. Alleen al om die reden is de fotosessie therapeutisch. Met gezonde argwaan is niks mis, maar in dit geval zat de angst vooral in mijn hoofd. Deze kersverse ervaring is zoveel krachtiger dan al mijn stoffige herinneringen uit het verleden.
Twee dagen later krijg ik de foto’s in de mailbox – de foto’s die ik echt niet mooi vond, waren op de dag zelf al verwijderd. Met frisse blik bekijk ik de serie en maak een selectie. Ook nu moet ik wennen om mezelf zo uitvergroot op beeld te zien. Maar hoe vaker ik ze bekijk, hoe meer ik ze waardeer en sommige foto’s zelfs echt mooi vind.
Deze bijna-bloot fotoshoot is niet alleen een mentale overwinning, maar zorgt er ook voor dat ik mijn lichaam meer waardeer. Het lijken wel foto’s van een echt model uit een magazine, maar dit ben ik: vrouwelijk, sexy en mooi.
Sterker nog: de paar foto’s die bewerkt zijn, vind ik net iets te gelikt. En dus vraag ik Jan-Karel om ze zo min mogelijk te bewerken. Want die imperfecties vallen best mee, ze maken de foto juist real.
Ze krijgen een mooie plek op de wc boven. Zo blijft deze magische ervaring voor altijd in mijn geheugen gegrift en heeft mijn vriend er ook plezier van. Want om dit soort pin-up foto’s in de woonkamer op te hangen gaat toch wat te ver. Of is dat dan weer preuts gedacht?
