In Amsterdam ben je misschien anoniem, maar nooit alleen. De ene keer bots je tegen verdwaalde toeristen op, die midden op straat abrupt stilstaan om de weg naar het Anne Frankhuis te zoeken. De andere keer word je van je sokken gereden door een voorbijrazende fietser of taxi, afgewisseld met een loeiende ambulance. En als het dan even relatief rustig is, begint de buurtzwerver onbegrijpelijke taal te schreeuwen na een biertje te veel.
Zelfs als ik thuis op de bank zit, is de eenzaamheid ver te zoeken. Mijn bovenburen hebben een puppy die er dag en nacht op los keft. Mijn onderbuurvrouw rookt als een ketter, wat door de kieren mijn huis binnendringt. Ergens op hoor-afstand woont een pasgeboren huilbaby en mijn dikke overbuurman loopt graag naakt door zijn woning.
Mijn vriend woont in De Cocksdorp. Door welk raam ik ook naar buiten kijk, overal zie ik weilanden. Je kunt er een kanon afschieten. Alleen schapen, hazen en vogels zullen even opkijken, wegrennen of opvliegen.
Hier is het niet de smog die je de adem beneemt, maar de frisse geur van het buitenleven. Wat op beide locaties hetzelfde is, zijn de toeristen. Hier op Texel vooral Duitsers, in Amsterdam een allegaartje van binnen- en buitenlanders. En het stelt me gerust dat ik ook hier ’s ochtends wakker word van geluiden van buiten. Dit keer geen zwerver of sirene, maar het gezellige gekwetter van vogels, een haan en fazant.
Terwijl ik dit schrijf, raast er een auto snoeihard voorbij. Lekker vertrouwd!
Met de laptop onder de arm reist Esmir geregeld tussen hartje Amsterdam en Texel. In het buitengebied van De Cocksdorp, waar haar partner woont, vindt ze de rust om te schrijven. En inmiddels is haar debuut-roman een feit. Op deze plek om de week haar Texelse belevenissen.
