Zon, strak blauwe lucht en windstil. Zo zie ik Texel het allerliefst. Een mooi moment om voor het eerst dit jaar uitgebreid naar het strand te gaan. Het grote voordeel van de ligging van ons huis is dat het inpakken van alle spullen langer duurt dan de reis naar de zee.
Dat is in Amsterdam – mijn doordeweekse huis – wel anders. Vanaf daar ben je zeker twee uur onderweg om naar Zandvoort te gaan. Hemelsbreed is het een afstand van niks, maar de beleving is een heel ander verhaal.
Met de auto beland je al gauw in een broeierige file: een regelrechte aanslag op je stralende humeur. Maar met de trein is ook verre van ideaal. Je zit tussen heel veel andere badgasten die allemaal gebukt gaan onder de hoeveelheid spullen die ze mee hebben – net als jijzelf. En eenmaal aangekomen op station Zandvoort moet je een flink stuk lopen om bij een leuke strandtent te komen.
Maar goed, de heenreis gaat nog wel. Het ergste is het eind van de stranddag, als iedereen boven de achttien jaar aangeschoten dan wel rozig is. En kleine kinderen iets tussen jengelig en onhandelbaar. Zeker wanneer hun zoet houdende ijsje op is of het lekkende bolletje uit het hoorntje op de bank rolt. Kortom, na een zonovergoten stranddag is de trein naar huis gevuld met aangebrande en verbrande korte lontjes!
Daar heb je op Texel geen last van. Hier is de zee overal binnen handbereik. Dus minimale reistijd en nul kans op files of humeurinfarcten.
Met het fijne strandzand tussen mijn tenen zoeken we een rustig plekje op. Dan begint het grote genieten: de zon die je huid verwarmt, de leuke gesprekjes die volgen, mensen kijken, beachballen en smullen van de meegebrachte partjes sinaasappel en broodjes ei.
Mijn zusje die net als ik in Amsterdam woont, maakt van haar tweede Pinksterdag ook een stranddag en is in alle vroegte vertrokken.
Ze sms’t: “Jij natuurlijk al op het strand??! Ik nu ook bijna!”
“Ja schat, ik heb me net voor de tweede keer laten insmeren…”, dik ik de waarheid een beetje aan.
Het Texelse strand is amper voor een kwart gevuld. Waarschijnlijk omdat er later op de dag noodweer wordt voorspeld. Halverwege de middag stuurt mijn zusje een foto van een diepgrijze lucht en opgerolde handdoeken en strandmatjes.
“Oei, zit jouw stranddag er alweer op?”, reageer ik.
“:-(( Code oranje is in aantocht!”
“Balen!!! Sterkte in de trein!”
Twee uur later sms ik opnieuw naar mijn zusje: “Jij inmiddels thuis? Wij nu ook huiswaarts.”
En tien minuten daarna: “Thuis! Volgende keer gewoon weer mee naar Texel jij! Xje”
Het is een luxe om zo dicht bij het strand te wonen.
Met de laptop onder de arm reist Esmir geregeld tussen hartje Amsterdam en Texel. In het buitengebied van De Cocksdorp, waar haar partner woont, vindt ze de rust om te schrijven. Onlangs publiceerde ze haar tweede boek ReisLust. Op deze plek om de week haar Texelse belevenissen.
