Zen(d)tijd
Rus-tig praten en mijn a-dem-ha-ling laag houden, help ik mezelf herinneren. In mijn hoofd herhaal ik waar ik straks in het interview de nadruk op wil leggen. Een interview over mijn nieuwe boek voor een online magazine. Niks geen zenuwslopende live televisie en ook geen camera’s in de buurt. Toch ben ik lichtgespannen. En alsof het een fotoshoot betreft, ben ik opgedoft en bedekt onder een dikke laag make-up. Zwaar overdreven, maar het geeft me net dat beetje vertrouwen wat ik tekort kom op zulke momenten.
Doorvragen of terugbellen?
We hebben in een koffietentje op het station afgesproken. Als ik een stallingsplek voor mijn fiets zoek, gaat de telefoon. Op de automatische piloot neem ik op, terwijl ik mijn fiets tussen andere fietsen in het rek probeer te wurmen. Het blijft stil. Misschien een broekzakgesprek. “Hallo…? Fleur?”
Dan klinkt er gesnik. “Het is nu definitief uit”, zegt ze. Ik ben in dubio: haar verhaal aanhoren en vrijwel zeker te laat komen of afkappen en later terugbellen?
“Och, lieverd! Wat is er gebeurd?” Een kwartier later heeft Fleur haar verhaal gedaan en staat mijn fiets geparkeerd. Vanavond komt ze eten en volgt de gedetailleerde versie.
Opgedoft en ingesmeerd
Ietwat aan de late kant en een stuk minder zen dan gehoopt, haast ik me naar het koffiebarretje. Als tegenhanger van de adrenaline bestel ik kamillethee. Na een aantal minuten is mijn ademhaling weer op de gewenste frequentie. We lachen. Het klikt. Een heerlijk gesprek. Het wordt vast een mooi artikel, denk ik opgelucht.
“Heb ik alleen nog even een foto van je nodig”, zegt de journaliste en tovert een camera met afneembare lens uit haar tas. Ik voel het ongemak als rode vlekken in mijn nek samenklonteren. Pfff, wat ben ik blij met mijn over de top, niet-alledaagse laagje plamuur.
Deze blog is gepubliceerd op vrouw.nl
