Goed, ik ben dus genomineerd voor de ice-bucket-challenge. Eigenlijk ben ik er wel klaar mee, met die emmers water en ijs. Alleen zoiets zeg je natuurlijk niet op social media.

Als we na twee weken de oprit weer oprijden, kan ik haast niet wachten om een rondje door de tuin te lopen. Of eigenlijk om de uit de kluiten gewassen planten weer in het gareel te krijgen. En met de handen in de aarde te wroeten. Het is mijn favoriete en meest gezonde hobby. Of toch niet…?

Het was nog geen half uur geleden dat we buiten in de zon zaten te borrelen. De vraag of we ’s avonds buiten kunnen eten, houdt me al dagen bezig. In de woonkamer is het namelijk behoorlijk lastig om zonder al teveel kunst en vliegwerk met zo’n grote groep te eten.

De eerste mug sla ik naar het hiernamaals nog voordat het (slaapkamer) licht uitgaat. En vlak voordat ik Dromenland bereik, heeft nummer twee het op me gemunt. Met haar puntige snuit doorboort ze mijn arm. Gevolg: klaarwakker, lichtelijk chagrijnig en het grote licht weer aan om de muren af te speuren naar dit minuscule obstakel. Snok. Dood. Slapen. Althans, dat was het plan…

“Hoe nemen we de kippen eigenlijk mee?”, vraag ik me hardop af, tien minuten voordat mijn vriend en ik er zijn. Meteen zie ik de stresskipjes, inclusief mijzelf, in de auto in totale paniek. Gevolgd door hun witgrijze poepvlekken op de leren bekleding.

De strijd tegen het kleefkruid duurt eeuwig. Waar je ook kijkt in onze tuin, overal is kleefkruid. Vóór mijn tijd op Texel wist ik niet eens van het bestaan ervan en nu overwoekert het zowat mijn zomermaanden.